بی خبری . . .

من شبیه درخت بی بارم

مثل یک عمر بی ثمر ،خسته

میروم تا به ناکجا برسم

مثل ک باد ،دربدر،خسته

از هیاهوی قصه های زمین

چه شلوغ است ذهن بیمارم

از درون خودم چه بی خبرم

من که از عالمی خبر دارم

اصلا انگار تخته پاره ام و

روی دریای غم رها شده ام

میبرد هرطرف مرا موج و

زخمی خشم صخره ها شده ام . . .

مانده ام بین گیر ودار دلم

بین امواج تاب و تب تنها . . .

مثل آن عابری که جا مانده

زیر باران نیمه شب تنها . . . 

از خودم . . .

یاحیدر

دائم الخمرتر از انگورم

ساقی هر دو جهانم حیدر

رزق از دست علی می‌گیرم

نمک و گرمی نانم حیدر

چشمه باشم، غلیانم حیدر

رود باشم، جَرَیانم حیدر

قلب باشم، ضربانم حیدر

جسم باشم، شریانم حیدر

شور باشم، هیجانم حیدر

همه‌ی کون و مکانم حیدر

حرف حرفم شده حیدر حیدر

که الفبای زبانم حیدر

کفر با یاد علی ایمان است

اشهد انّ اذانم حیدر

رضا احسان‌پور

بسم الله الرحمن الرحیم . . .

دلم گرفته کجایی ای آشنای همیشه

بیا که هیچ ندارم جز حرفهای همیشه

هزار لعنت و نفرین به آن شبی که شکستم

و خواند فاتحه ام را دلم برای همیشه

تمام آینه ها را شکسته ام که نبینم 

شکست خوردن خودرا در انزوای  همیشه

میان موج پیاپی نشسته ام به تماشا

وبسته ام دل خودرا به ناخدای همیشه

........................................

کمی ببار دوباره که جان تازه بگیرم 

ببار حضرت باران ببار جای همیشه . . .

از خودم