بی خبری . . .

من شبیه درخت بی بارم

مثل یک عمر بی ثمر ،خسته

میروم تا به ناکجا برسم

مثل ک باد ،دربدر،خسته

از هیاهوی قصه های زمین

چه شلوغ است ذهن بیمارم

از درون خودم چه بی خبرم

من که از عالمی خبر دارم

اصلا انگار تخته پاره ام و

روی دریای غم رها شده ام

میبرد هرطرف مرا موج و

زخمی خشم صخره ها شده ام . . .

مانده ام بین گیر ودار دلم

بین امواج تاب و تب تنها . . .

مثل آن عابری که جا مانده

زیر باران نیمه شب تنها . . . 

از خودم . . .